متخصصان اپیدمیولوژی به ما میگویند که کووید-۱۹ یک «قوی سیاه» نبود. در طول زندگی ما، بیماریهای همهگیر به همان اندازه یا حتی شدیدتر وجود خواهند داشت. و وقتی مورد بعدی از راه برسد، چین، سنگاپور و شاید ویتنام آمادگی بهتری خواهند داشت زیرا از این تجربه وحشتناک درس گرفتهاند. تقریباً هر کشور دیگری، از جمله بیشتر کشورهای گروه ۲۰، به همان اندازه که در زمان شیوع کووید-۱۹ آسیبپذیر بودند، آسیبپذیر خواهند بود.
اما چطور ممکن است چنین چیزی باشد؟ گذشته از همه اینها، مگر جهان هنوز با بدترین بیماری همهگیر قرن دست و پنجه نرم نمیکند، بیماریای که تاکنون تقریباً ۵ میلیون نفر را کشته و دولتها را مجبور به صرف حدود ۱۷ تریلیون دلار (و همچنان در حال افزایش) برای کاهش خسارات اقتصادی کرده است؟ و آیا رهبران جهان کارشناسان ارشد را مأمور نکردهاند تا بفهمند چه چیزی اشتباه پیش رفته و چگونه میتوانیم بهتر عمل کنیم؟
هیئتهای کارشناسی اکنون گزارش خود را ارائه دادهاند و همه کم و بیش حرفهای مشابهی میزنند. جهان به اندازه کافی برای نظارت بر شیوع بیماریهای عفونی، علیرغم پتانسیل تبدیل شدن آنها به همهگیری، هزینه نمیکند. ما فاقد ذخایر استراتژیک تجهیزات حفاظت شخصی (PPE) و اکسیژن پزشکی یا ظرفیت تولید واکسن اضافی هستیم که بتوان به سرعت آن را افزایش داد. و سازمانهای بینالمللی مسئول امنیت بهداشت جهانی فاقد اختیارات روشن و بودجه کافی هستند و به اندازه کافی پاسخگو نیستند. به عبارت ساده، هیچ کس مسئول پاسخ به همهگیری نیست و بنابراین هیچ کس مسئول آن نیست.
چکیده از چاینادیلی
زمان ارسال: ۲۹ اکتبر ۲۰۲۱